|
denken we aan de guitige Emma-kuren en Emma-kapoenestreken horen we in onze gedachten Emma-uitspraken en Emma-woorden, voelen we nog de Emma-zoenen en de Emma-knuffels, snoepen we Emma-snoepjes, eten we Emma-eten, horen we Emma-liedjes, zien we Emma-knutsels en Emma-tekeningen knuffelen we Emma-knuffels, ruiken we Emma-bloemen, zien we Emma-kleuren, komen we op Emma- plaatsen…. denken we aan Emma……. |
|
NAAM Eén naam is steeds in mijn gedachten Eén naam die ik steeds hervind die achter alles staat te wachten De naam van mijn gestorven kind. (Ria de Ridder) | |
|
Dinsdag 22 oktober 2002 merken we dat Emma een probleem heeft met haar rechterarmpje. Ze kan het niet meer goed optillen. Ook haar rechterbeentje functioneert minder goed. Woensdagvoormiddag wil ze zeker nog naar school, want de schoolfotograaf komt. Bovenstaande foto is op haar laatste schooldag genomen. Woensdagnamiddag belanden we in Gasthuisberg. 's Avonds klinkt de keiharde diagnose = hersentumor, niet meer te behandelen. Op vrijdag 25 oktober gaan we naar huis, waar we de laatste maand heel dicht bij Emma doorbrengen. Het zijn zware, maar intense weken. Op zondag 17 november, na een laatste wandeling,overlijdt onze lieve Emma. De machteloosheid en het verdriet zijn groot ! Al onze pogingen om neer te schrijven hoe bijzonder Emma was, zijn mislukt. Er zijn gewoon geen woorden voor. Maar bekijk de foto’s en lees de gedichtjes ...dan zal je het begrijpen. |
|
Dit beeldje maakte ik voor de school als aandenken aan Emma. |
DE TIJD De tijd, hij lijkt wel stil te staan Sinds ons kind is doodgegaan Een uur lijkt soms wel een dag De tijd, hij is van slag Ons leven is in tijd gemeten Daardoor kun je immers weten Welke dag 't is en welk uur Het geeft de nodige structuur Maar juist in een fractie van die tijd Raakten we onze dochter kwijt Haar aardse tijd is voorbijgegaan Voor haar brak een eeuwigheid aan De tijd verstrijkt en gaat wel door Maar niet meer 't zelfde als daarvoor Steeds verder brengt de tijd ons bij haar vandaan 'k zou terug in de tijd willen gaan Terug naar de tijd vóór haar leven stopte Terug naar de tijd waarin ze zich ontpopte De tijd geeft nu geen ordening meer aan Het laat de chaos gewoon bestaan Het lijkt alsof je almaar wacht Op je verloren kind, dag en nacht! (Kokkie Jonkers, moeder van Esther) |
|
Zo veel meer dan er woorden zijn |
|
|
Lieve Emma We denken vaak aan al die momenten waarop je ons stilzwijgend aankeek en hoe je glimlachte en ons recht in de ogen keek met je grote stralende blauwe ogen zo vol liefde en warmte bronnen van puur intens geluk |
|
(zoals Toon Hermans schreef) Ik zie in je ogen een lichtje dat fonkelt en straalt nou en hoe ik schrijf nu voor jou dit gedichtje en doe dan je oogjes maar toe ik heb in het donker gelopen maar steeds door jouw lichies geleid want of ze nou dicht zijn of open die lichies zie ik altijd |
|
|
Weet je wel kleine meid
wat je met ons hebt gedaan in die veel te korte tijd van jouw aardse bestaan? Jij hebt ons meer mens gemaakt we staan nu dieper in het leven je hebt ons in ons hart geraakt je hebt ons zoveel moois gegeven! Sinds het afscheid beseffen we dat ondanks de grote pijn we dankbaar zijn dat jij er was en dat wij jouw mama en papa mogen zijn! |